Şarkı söylüyorum içimden, beni kimse görmüyor, kimse duymuyor. Rüzgar saçlarımı dağıtıyor, çerçevedeki resim gibiyim. Pencereler boş, terk edilmiş evler dişsiz ağızlar gibi. Bakamıyorum, gözlerimi kapatıyorum. Jaluzi ile yalnızlık arasında sıkışıp kaldım, yükselip kurtulmaya çalışıyorum. Daha yükselirsem düşeceğimi biliyorum. Yine de dayanamıyorum, gözlerimi açıp bakıyorum. Kimsenin gitmediği yol, benim kadar boş. Kimsenin görmediği adam, belki de beni görebilecek tek kişi.
Kalabalıklar içinde kayboluyorum. Ayaklar altında eşsiz ve tek olmayı hayal ediyorum. Artık yerimdeyim: kaldırımdaki üşümüş köpek gibi, kendi kendime uzanıyorum.
Yeşim Acar, 2009.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder